Bizimki gibi toplumlarda baba-çocuk ilişkisi her daim çetrefilli olmuştur. Biat kültürüyle yoğrulmuş, otoriter figürlere neredeyse tapılan bir ortamda; toplumsal cinsiyet kodlarımız gereği olabildiğince mesafeleriyle hep uzak ama ulaşılmak istenen bir yerde durmuştur baba.

Öyle olmadı benim babamla ilişkim. Omzunun üstünde gittiğim Göztepe maçları, boş arazide top oynamalarımız, basketbol antrenmanlarından satranç turnuvalarına koşturmalarımız, bir dediğimi gücünün yettiğince asla iki etmemesi, çocukları için yetiştiği feodal kodları ayaklar altına alabilmesi çocukuğumda fark etmediğim ancak şu an takdir edebildiğim şeyler.

Feodal kodların göbeğinde bir dizi Game of Thrones da. Evet, belki hep insan doğasıyla, insanın kusurlarıyla, yanlışlarıyla, saçmalıklarıyla ilgili, olanca fantastikliğine rağmen fazlasıyla hayatın içinde; ama en çok da gerçek dünyanın Orta Çağ versiyonundan beslendiği su götürmez bir gerçek. Dolayısıyla da baba figürü, üstelik de bizim bildiğimiz anlamda baba figürü ve o figürün eleştirisi dizinin temel direklerinden biri. Hem de bu bölümün özelinde çoğunlukla artık olmayan babalarla uğraşıyoruz. Tyrion'ın kitapta dediği gibi: "Olabildiğince geriye gidiyor, annelerimize babalarımıza ve onların babalarına. Bizden önce gelenlerin ipinde sallanan kuklalarız, ve bir gün bizim çocuklarımız kuklalar olacak."