Perşembe gününden beri insanların neden The Walking Dead dizisini tapınırcasına izlediklerini düşünüyorum. O gün bütün öğleden sonramı New York’ta dizinin oyuncularıyla geçirdim. Hepsi birbirinden sempatik, işini rol yapmaktan kazanan insanlarda pek rastlanmayan samimiyette iyi insanlara benziyorlardı. Hepsi dizinin bir metafor olduğundan, zombilerin ekranda gördüğümüz öte güçleri temsil ettiğinden yakınıyordu.

Bugün Türkiye’de de en çok izlenen iki yabancı diziden biri The Walking Dead. Daha da önemlisi en sadık, en bağımlı izleyici kitlesine sahip dizi. Tıpkı dünyada olduğu gibi, altıncı sezonu başlamasına rağmen izleyici sayısı azalmıyor, artıyor.

Game of Thrones gibi The Walking Dead de distopik bir dünyayı ekrana taşıyor ve izleyicisi ilk bölümden itibaren artıyor. Dahası, insana umut veren bir dizi de değil. Gündelik hayattan kopup, bir saatliğine her hafta fişi çekip paralel bir evrende rahatlayacağınız, gündelik dertleri unutacağınız bir dizi hiç değil. Aksine, insanın gün içinde karşı karşıya geldiği dertleri daha da deşen, kendini daha da sorgulamasına neden olan bir seans.

The Walking Dead’in bütün makyajlarından ve görsel efektlerinden sorumlu yürütücü yapımcısı, aynı zamanda bu akşam yayınlanacak ilk bölümün de yönetmeni Greg Nicotero bu sezon bitince tam 83 saatlik bir hikaye anlatmış olacaklarını söylüyor. Bu 83 saatlik külliyat özünde en temel hikayeye dayanıyor: İyiyle kötünün bitmek bilmez savaşı.

İyiyle kötünün savaşında iyinin sürekli zayıfladığı, hep mücadele etmek zorunda kaldığı, çoğu zaman yenildiği ve çaresizleştiği bu paralel evren gitgide nasıl daha çok insana çekici geliyor olabilir?

The Walking Dead birkaç sezondur zombilerle insanların savaşından insanla insanın mücadelesine kaymaya başlamıştı. İnsan ortak bir düşmana karşı birleşeceğine kendi içinde ayrışmaya başlamış, ortak düşmanı unutup kendi içinde bir savaşa bölünmüştü.