Her şeyden kurtar kendini, hiçbir şey kalmasın sağında solunda, haa ceplerini de iyi yokla. Sevgi hariç hiçbir şey giremez evimize, unutma. Neresi mi evimiz? Bu gök bizim evimiz. O gök altında, gözlerimizin değdiği her an yalnızca bize ait olan bir evin içindeyiz. Herkes uyusun, herkes. Zaman dursun, gerek yok ki zaten akmasına. Bir sen kal burada ayakucumda, bir de ben soluklanayım saçlarının yanında. Şu meşhuuuur yarımdan tam çıkarma meselemiz vardı hatırladın mı? Ne kadar varsa bölünmüş yanımız hepsini bırakmalıyız eşikte. Ancak öyle biz oluruz, bütün oluruz, aynı evin içinde bir oluruz. Biz bu eviz çünkü, bu ev bizim çünkü. Bir sen kal benim yanımda bir de bu uçuk mavi gök. İkimiz birden sevinebiliriz çünkü, göğe bakalım.

Ayşegül’le Poyraz’ın çok sahnesi vardır birbirlerine aşklarından benim ellerime düşen ama sanırım Göğe Bakma Durağı’nı okudukları sahne en güzeli olarak baş köşede parıldayacak uzun bir süre. Yukarıdakiler yalnızca şiir sebebiyle girdiğim ruh halinde değil, onların aşklarına bakarken hissettiğim ruh haliyle de yazılmıştır. Ayşegül’den Poyraz’a ya da Poyraz’dan Ayşegül’e, içiniz nasıl istiyorsa öyle okuyunuz. Ben buraya şiirin tamamını da bırakıyorum, bunca kötülüğün, siyahın içinde belki biraz olsun güzelleştirir gününüzü.

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut

Bu evleri atla bu evleri de bunları  da

Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam birde ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumıyalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

Tuttukca güçleniyorum kalabalık oluyorum

Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

Seni aldım bu sunturlu yere getirdim

Sayısız penceren vardı bir bir kapattım

Bana dönesin diye bir bir kapattım

Şimdi otobüs gelir biner gideriz

Dönmiyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin

Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat

Durma kendini hatırlat

Durma göğe bakalım*

* Göğe Bakma Durağı, Turgut Uyar