Vur bana!
Ali’nin çocukluğundan kalma alışkanlığı, suç ve ceza. Ne zaman bir hata yaparsa ‘bunun bir bedeli’ olduğundan, ne zaman geçerse sınırı cezalandırılmaya alışkın. Öyle büyümüş(!) öyle öğrenmiş. Kanayan dizlerinin hesabı bile yine ondan sorulmuş, düştüğünde kaldırmak için uzanmamış eller, tutunmak istediği ellerden ceza görmüş. Emre’ye karşı işlediği suçta da bunu bekliyor, Emre ona vurursa bir bedel ödemiş sayılacak bir şekilde suçu karşılıksız kalmayacak sanıyor. Oysa bir suçu yok, evet en yakın arkadaşımızın sevgililerini öpmemeliyiz, eğer o sevgili en yakın arkadaşımıza aşıksa, değilse sorun yok. Var mı? Yok.
Melisa, bir yıldır olmayışının nedenini anlatırken doğru olmayan bir hikaye uyduruyor, gerçekleri söyleyemeyeceğinden dolayı. Herkes Melisa’nın dönüşüne sevinirken, Savaş’ın kalbi şüpheyle doluyor.