Bu sırada Çınar ve Yeşim de Defne’nin başında tartışıp duruyorlardı. Yeşim bir şekilde onu odadan çıkarttığında ise cazibesini kullanarak Çınar’ı sakinleştirmeye çalışıyordu. Hatta başarılı da görünüyordu bir ara. Ama sadece bir ara. Laz uşağı yer mi zokayı? Yemiyorum bu yaptıklarını, diyerek salona geçti. Yalın’ın oynadığı hayaller konulu bir kavgası vardı çünkü.

Süreyya Bey’den izinle Yalın’ı dışarıya aldı ve önceden beri tuttuğu sinirini tek seferde çıkartmaya çalıştı Yalın’dan ama Yalın bu sefer sadece bir yanlış anlaşılmanın kurbanıydı, masumdu. Yani bana kalırsa değildi. Damla ile yemeklere git, sonra da Defne diye ağla. Yok öyle yağma tabii ki. Çınar her ne kadar benim düşüncemden farklı, bambaşka bir düşünce ile “yok öyle yağma” saldırısına geçti ama olsundu.

Yalın da öncekiler gibi pusmadı bu sefer. En ufak yanlış anlaşılmada Çınar’ın istemediği ot gibi burnunun dibinde bitmesinden rahatsızdı ve bir şekilde geri püskürtmeliydi onu.

Onlar aşağıda birbirlerini yerken kızlar yukarıda koalisyonu kurmuştu. Yeşim, Yalın’ın suçsuz olduğunu anlatırken “Sen abimden mi hoşlanıyorsun ne bu sinir?” lafını da araya sıkıştırıverdi. Defne’de Damla’yı öne sürdü ama yediği haltı karşılamadığını Yeşim’in söyledikleri ile fark etti. Kaçış yolu ararken tek çaresinin cam olduğunu fark etti tabii. Tam kaçacakken aşağıda kapının önünce birbirlerini dövüştükten sonra konuşmak akıllarına gelen Çınar ve Yalın’ı buldu.