GELBİKAHVEYAPAYIM:

Savaş! Çünkü o bir masal kahramanı! Yolun ortasında onu bas bas bağırmak için durduran genç kızı siyah motorunun terkisine atıp gideceği yere kadar bırakan, damdan düşen birine bile -kelimenin ilk anlamıyla- kucak açabilecek, çatlak prenses kulenin kötü adamının odasında kilitli kaldığında çakısıyla, hıçkırık yüzünden esir kaldığında "Nefesini tut"uyla onu kurtaran Bohem Prens. Çünkü o tuhaf ama umutlu biri! Biyolojik ailesini kaybettikten sonra Rana'nın kırık dökük ailesine katılmış. Aşık olduğu sarı papatya kaybolunca o kırık aile ve çevresi ona en çirkin ithamı yapıştırmış. Savaş en çok üzülenmiş, en günahsızmış. Geceyi net hatırlamazken ve kardeşi bile inanmazken Melisa'nın ölmediğine bir o inanmış. Yaşamak için her sabah bir neden aramış. Melisa'nın kıyam yaratan gidişinde bile bir sebep olabileceğine inanmış.

Çünkü o sadık! Sadece bir kocaman seneyi o herkesin her bahar başka çiçeğe tutulduğu yaşlarda Sarı Papatya'sını aklından bir an bile atamadığı ve onun yüzünden hastanede yataken bile onu görüp onu sayıkladığı için değil; Nazlı'yı yalnız bırakmamasıyla, Nazlı'yla Urla'ya babasını aramaya götürmesiyle, Ali ona adım attığında düşünmeden sımsıkı sarılmasıyla, en yakın arkadaşı -ve Melisa'nın kardeşi- Mert'le minicik bir pırıltı bile olmasa da iletişim kurmaya çalışmasıyla,     herkeslere kızarken Mert'i ayrı tutmasıyla, Melisa döndüğünde o mel'un dönüşten önce Nazlı'ya söylediklerini inkar etmemesiyle, Melisa'nın yalan söylediğini bildiği hâlde onu o toplulukta yalnız bırakmayıp elini tutmasıyla, şehri kelebekler bassa bile kalbini dinleyip duvardaki yazıyı geri getirecek olmasıyla da sadık Savaş.

Bir de, öhöm, e yani çünkü o güzel bir adam! Nazlı'yla ilk öpücüğü, ikincisi, ilk ve uzunuyla da güzel tabii ama ruhun yanında boysa boy, bossa bos. Bir bakıyor, Nazlı'nın kalbi içinden taşıyor. Bir gülüyor, en çok da   Nazlı'ya gülüyor, ah, sizi de hıçkırık tuttu mu?