Bir yandan da gözüm ekranda, hayranlıkla İlker Aksum’la Burçin Terzioğlu’nun döktürmelerini izliyorum. Terzioğlu’nun panik atak krizi geçirme sahnesine, Aksum’un gözleri dolu dolu ona tekrar ve tekrar ilanı aşk ettiği sahnelere hasta oldum. Aslında gerçekten bu dizinin en önemli özelliklerinden biri bence tüm oyunculukların çok iyi olması. Ve tabii senaryosu… O nasıl samimi, nasıl gerçek, nasıl özgün bir senaryo dilidir! Senarist Ethem Özışık ve hikaye yazarları Uygur Şirin ile Melih Özyılmaz’ın ustalıkları yeni sezonda da ekrana yansıyor tabii. Ayrıca bu okuma özürlü toplumda pek çok insana Oğuz Atay, Turgut Uyar gibi değerli kalemleri okutmaya başladıkları için de bir kez daha helal olsun diyorum kendilerine.

Sait Halim Paşa’ya döneyim… Hepimiz heyecanla yeni bölümü izlerken, yapım ekibinin başarılı bulduğu sahneleri alkışlamasıyla ortalık hareketleniyordu. Fakat hala Kaleli ortalarda yoktu. Ben Ozan Çolak’ı sıkıştırıp duruyordum, “Burada mı, gelecek mi?” diye. Adamcağız “Bi dur kadın, izle de gör,” dese yeriydi. Sanırım kibarlığından demedi! Tam küçük çocukların öldüğü sahnede ben bir ikiz anası olarak dağıldım. O sırada Ozan Bey bana “Bu sahneyi izleseniz iyi olur,” diyor, ben, “Ay çocuklar gitti, çok fenayım,” diyorum. Derken bir baktım ekranda İlker Kaleli. Sonra bir baktım salonda İlker Kaleli.

Bir anda salonda alkış kıyamet koptu. Herkesin tüyleri diken diken... Oyuncular ve yapım ekibi Kaleli’nin etrafında, o da sırayla herkese sarılıyor. Gerçekten çok güzel bir andı.

İkinci bölümün fragmanından da anladığımız kadarıyla Poyraz kesin dönüş yapıyor. Ve tabii ki Çınar’la Ayşegül’ün nikahı kıyılmış olduğundan işler karışacak gibi görünüyor. Ama Ayşegül’ün aşkı bu kadar büyük, dizinin fanlarının bütün beklentisi Poyraz’la Ayşegül’ün kavuşması olduğu sürece bence Çınar; İlker Aksum’un şahane oyunculuğuna rağmen Ayşegül’ün kalbini hiçbir zaman tam anlamıyla fethedemez…