2. Poyraz - Evde Yoklar (Metin Altıok)

Metin Altıok kalbimde yaradır, adını duyduğumda ağlamıyorsam bunun bile ayıp olduğuna inanmamdandır. Bu şiir de, her okuduğumda kafamda milyonlara bölünüp yankılanır, öyle güzeldir. Şahane de bir Kumdan Kaleler şarkısıdır aynı zamanda. Poyraz’ın o en kalabalık halinde bile yalnız olmasına, Sinan hariç hayatındaki herkesin onu bırakıp gidebileceğine inanmasına, üstelik aynı şeyi kendisinin de gözünü kırpmadan yapabileceğini bilmesine bu şiir gitmez de, ne gider? Okuyun, hak vereceksiniz.

Durmadan avuçlarım terliyor,

İnildiyor ardımdan

Girdiğim çıktığım kapılar.

Trenim gecikmeli, yüreğim bungun,

Bir bir uzaklaşıyor sevdiğim insanlar.

Ne zaman bir dosta gitsem,

Evde yoklar.

Dolanıp duruyorum ortalıkta.

Kedim hımbıl, yaprak döküyor çiçeğim,

Rakım bir türlü beyazlaşmıyor.

Anahtarım güç dönüyor kilidinde,

Nemli aldığım sigaralar.

Ne zaman bir dosta gitsem

Evde yoklar.

Kimi zaman çocuğum,

Bir müzik kutusu başucumda

Ve ayımın gözleri saydam.

Kimi zaman gardayım

Yanımda bavulum, yılgın ve ihtiyar.

Ne zaman bir dosta gitsem,

Evde yoklar.

Bekliyorum bir kapının önünde,

Cebimde yazılmamış bir mektupla.

Bana karşı ben vardım

Çaldığım kapıların ardında,

Ben açtım, ben girdim

Selamlaştık ilk defa.